Do odważnych świat należy!

Przeprowadzałam się już kilka razy i z każdą przeprowadzką zawsze wiązały się ogromne emocje. Ta ostatnia powinna była być gotowa dużo wcześniej. A i tak skończyło się na tym, że nurkowałam w kontenerze w poszukiwaniu dowodu rejestracyjnego i karty pojazdu. Na wyjazd zostawiłam sobie tylko najpotrzebniejsze rzeczy, a reszta? No cóż uzbierało się tego przez dwa lata. Hulaj dusza piekła nie ma. Większość po prostu rozdałam. Po wielkim sprzątaniu, odmalowaniu i oddaniu kluczy, mieszkanie, które nazywałam domem, wydało się dziwnie puste i... smutne. To chyba dopiero wtedy zdałam sobie sprawę co tak naprawdę się dzieje. Wyjeżdżam, wyprowadzam się... o matko! Co ja najlepszego robię! Gdzie? Ja? Ta uwiązana do matczynej spódnicy dziewczynka zmienia pracę, kraj i całe swoje życie. Nikt by nie uwierzył. A jednak. Jestem tu gdzie jestem od trzech miesięcy. Czy teraz żałuję? Nie. Czy żałowałam? Owszem.

Najgorsze były chyba te dni, kiedy siedziałam sama w domu, czekając na powrót z pracy tego, dla którego to wszystko zrobiłam. Jak dobrze, że ktoś wymyślił messenger! Mogłam się do kogoś odezwać. Po polsku! Dla zabicia czasu piekłam, gotowałam, a dom lśnił czystością. Z utęsknieniem czekałam soboty, kiedy mogliśmy gdzieś wyjść, a ja zobaczyć ten wielki świat. Czemu nie wychodziłam sama? Choćby przejść się w tą i z powrotem? Znikoma znajomość języka rozkładała mnie na łopatki. Mogłam też iść do pracy, czekało na mnie miejsce już. Nie byłam gotowa. Bałam się. I w końcu wzięłam się w garść. No cholera, Ty? Tak się wszystkiego boisz? Moja droga panno, nie rób sobie jaj. Więc uzbrojona w nawigację, dobrze naładowany telefon - wychodzę z domu! Sama. Z milionem myśli w głowie. Porwą, zabiją, zgubię się. Nic z tych rzeczy! Zrobiłam nawet zakupy i baaardzo łamanym niemieckim poprosiłam o torbę.

I wiecie co? Nie taki straszny diabeł jak go malują. W końcu poszłam też do pracy. Teraz po trzech miesiącach mam koleżanki, znajomych. Sama robię zakupy i choć z moim niemieckim ciągle jest słabo, to jest dobrze. Są chwile zwątpienia, kiedy wróciłabym do Polski, ale mam jego i wiem, że to był dobry pomysł. Być tu.

A o różnicy językowej i jej przypadkach pogadamy w następnym poście.