Heidelberg

Na początku chciałam napisać post o tym, co dzieje się u nas w Hessen z związku z zaistniałą sytuacją na całym świecie. Ale podejrzewam, że Wy tak jak ja również macie dość tego, co się dzieje w mediach. Osobiście mam wrażenie, że ten wirus, a za nim wagony papieru toaletowego i dziesiątki opakowań makaronu wyskoczą mi z lodówki. Oczywiście nie chcę sprawy bagatelizować i
mam obawy o siebie, starego i moją rodzinę w Polsce, ale dzisiaj zabiorę Was do Heidelbergu - niemieckiego Rzymu. Gdzie byliśmy, zanim mogliśmy poruszać się jeszcze bezpiecznie. Ot tak, odpocznijmy przez chwilę od tego całego zamieszania, bo na jego temat i tak mądrego się ode mnie nic nie dowiecie.

Pomysł naszego mini urlopu pojawił się dość spontanicznie, bo planowaliśmy go na moje urodziny. Ale że oboje jesteśmy kąpani w gorącej wodzie, gdy tylko zrobiło się ciepło, spakowaliśmy manatki i pojechaliśmy. Hotel i Flixbusa ogarnęliśmy właściwie w dwa dni. Z pomocą koleżanki, bo okazało się, że naszymi kartami z Post Banku możemy sobie podetrzeć tyły, a nie cokolwiek zarezerwować. Mini uwaga: jeśli będziecie kiedyś mieszkać w Niemczech, nie wybierajcie Post Banku. Do tej pory nie udało mi się zrobić konta internetowego, a kartą nie mogę za nic zapłacić w internecie. Ile ja się nerwów najadłam, to tylko wiem ja.

Wzięliśmy wolne na piątek i z samego rana wsiedliśmy w Flixbusa. Świetna opcja, gdyż bilety w obie strony za dwie osoby kosztowały nas tylko 20e.

Ogólnie cały wyjazd był mega spontaniczny, bo zwiedzanie zupełnie obcego miasta to jakiś kosmos. Pozytywny kosmos. Dobrze, że stary ma niesamowity zmysł odnajdowania się w terenie, bo ja od razu bym się zgubiła. 

Heidelberg to piękne miasto. Stare miasto, ale nie wybierajcie się tam na dłużej niż na weekend, bo nie będziecie mieli co zwiedzać. Wszystkie atrakcje, te turystyczne i te mniej, zwiedziliśmy w dwa dni. Nie chcę za dużo opowiadać, bo nie da się opisać słowami magii tego miejsca. Wszystko zobaczcie na zdjęciach. 

To wszystko jest na wyciągnięcie ręki na Alt Stadt. Do zamku idzie się długim deptakiem, który jest jednym z najdłuższych wyłączonym z ruchu w Europie. I na którym są sklepy ze wszystkim. Nie mogłam nadziwić się ilością księgarń oraz tym, że tam nawet żelki mają oddzielny sklep! Po drugiej stronie zaś mostu jest wejście na górę, po której łaziliśmy dość długo. Widoki nieziemskie. Hasłem przewodnim stało się powiedzenie: "schody, schody, jeszcze więcej schodów". Do dziś zapamiętam, żeby nie nakładać nowych butów na takie wycieczki. A po zmroku miasto jest jeszcze piękniejsze! Deptak jest pełen ludzi nawet o późnych godzinach, bo wszystko jest przepięknie oświetlone.

Na górze zaś znajdują się ruiny starego amfiteatru i klasztoru. Więc mimo, że ciężko, warto było się tam wdrapać :)

Było lekko, zabawnie, tak zwyczajnie... I żeby nie te moje stopy i nowe buty, to byłoby idealnie. 

Kochani, ja żyję. Ledwo, ale żyję. Jako, że pracuję w piekarni, a ludzie powariowali, pracujemy po 12 godzin dziennie. W nocy. Te szaraczki jak my robią wszystko, aby dostarczyć Wam świeży chleb na czas. I nie mamy pod sobą pięciu sklepów, ale ponad sto. Zaopatrujemy ponad sto sklepów i mamy czas do 3 nad ranem, aby towar od nas wyjechał. Uwijamy się jak mrówki. Gorzej jak sort nie wyjdzie na czas z anlagi. Wtedy jest zadyma. Bo jeden to pikuś. Zdarza się, że nie wyjdzie ich dziesięć, a pierwsze numery musimy zrobić do wpół do 1 w nocy. Do domu przychodzę ujebana, bo nie nazwę tego inaczej. I jedyne o czym marzę to prysznic i ciepłe łóżko. Kiedy wstaję, zdążę zjeść obiad, ubrać się i wyjść do pracy. W między czasie zdążę przeczytać kilka stron książek, które mama zamówiła dla mnie z polskiej księgarni. Ciężkie czasy nastały, a ja mam nadzieję, że świat w końcu zwolni.

Trzymajcie się kochani. Mama powtarza mi przez telefon, abyśmy na siebie uważali. I chcę przekazać to Wam. Uważajcie na siebie. Jeśli ograniczono nam dostęp do wychodzenia z domu, to przestańmy być w końcu egoistami i nie narażajmy świata. Przecież nie chodzimy do kina czy teatru codziennie, a nowa bluzka z galerii nie będzie nam potrzebna pod respiratorem. Usiądźmy na dupie i przeczekajmy ten czas. Wszystko inne można nadrobić później, zdrowia już nie. Nie bądźmy typowymi Polakami, którzy, jak im czegoś zabronią, to robią zupełnie odwrotnie. Nasza przyszłość zależy tylko od nas. 

Solennie obiecuję, że jutro jak wstanę odpowiem na wszystkie komentarze i odwiedzę Wasze blogi. Jesteście cudowni, nie zapominajcie o tym! Przesyłam moc uścisków tych internetowych!