a ray of sunshine

Dzisiaj nie będzie lekko i zabawnie. Dzisiaj napiszę post, który będzie jednym z najważniejszych na tym blogu. Do napisania go przygotowywałam się już długo, a poprzedni utwierdził mnie w przekonaniu, że jednak warto, bo miłość nie zawsze musi być szczęśliwa. I choć ten etap dawno jest zamknięty, to dalej gdzieś siedzi w mojej głowie i spędza sen z powiek.

Tego samego dnia, w którym poznałam swojego obecnego faceta, poznałam kogoś jeszcze. I choć na początku ten drugi nie istniał, po czasie okazało się, że tak nie do końca. Bo cały czas gdzieś był i czekał na okazję. Z Ł. nie spotykaliśmy się już od dłuższego czasu. Pokłóciliśmy się o jakąś głupotę. Szczerze mówiąc jako siedemnastolatka byłam dość wyrafinowana. Obchodziły mnie tylko imprezy, alkohol i dobra zabawa. D. napisał. Niby przypadkiem, niby podesłał jakieś piosenki. Umówiliśmy się raz, drugi, trzeci i zostaliśmy parą. Po czasie przyznał się, że zrobił to tylko po to, aby zagrać na nosie dla Ł. Ale omotał mnie do tego stopnia, że wybaczałam mu wszystko. To, że wystawiał mnie do wiatru, nie przychodził na umówione spotkania. I uwierzcie mi, że nie było to łatwe. Byłam dziewczyną z zasadami. Ze swoim zdaniem i dość wysokim ego. Miałam mnóstwo koleżanek, kolegów i rodzinę, która stawała za mną murem. Od zawsze czytałam książki, więc nie tylko byłam oczytana i dość mądra, ale również szczupła i ładna. Stało się, uzależniłam się od niego. Nie nazwę tego miłością, bo to nie była miłość. Ani z mojej ani jego strony.

Byłam w klasie maturalnej, a on przed moją studniówką nie odzywał się do mnie przez tydzień, bo ćpał. Wtedy wybaczyłam po raz pierwszy. 

 Ja skończyłam szkołę i poszłam do pracy. Chciałam jak najszybciej uwolnić się od rodziców, więc po czasie zamieszkaliśmy razem. I już wtedy powinna zapalić mi się czerwona lampka, bo doskonale pamiętam, jak weszłam do naszego nowego mieszkania i zobaczyłam jak D. leży w łazience. Naćpany. Okazało się również, że stracił pracę. Dlaczego więc nie wróciłam do rodziców? Moja duma była zbyt wysoka. A to była brama do piekła, którą ja otworzyłam szeroko i wpuściłam wszystkie demony do swojego życia. Łudziłam się, że on przestanie. Sama ze swojej niewielkiej pensji utrzymywałam dom, nas. Często brakowało. Pracowałam po 7 dni w tygodniu, a kiedy wracałam do domu, zastawałam jego naćpanego w łóżku. Nie miałam co liczyć na obiad, posprzątanie. Teraz zastanówcie się proszę nad uzależnieniem. On był uzależniony od narkotyków, ja od niego. Nie bronię siebie absolutnie. Wiem, że byłam głupia. Co więc mnie przy nim trzymało? Do dziś nie wiem.

Kiedy znalazł pracę, pojawiło się światełko w tunelu. Będzie lepiej, myślałam. Nie było. Było jeszcze gorzej. Kiedy ja straciłam pracę i wyjechałam na parę miesięcy do innego miasta i innej pracy, stał się jeszcze gorszy. Bez nadzoru mógł ćpać do woli. Zaniedbał dom, zniszczył wiele rzeczy. Kiedy wróciłam, ubzdurał sobie, że go zdradzam. Nie zdradziłam ani razu. Do dziś pamiętam dźwięk rozdzieranego materiału moich majtek i mój strach gryzący w gardło. Łzy, których nie dało się powstrzymać. Nie, nie zgwałcił mnie. Uciekłam do rodziców. Ale wróciłam. 

Na początku było pięknie, nie ćpał. Ale po czasie byle różnica zdań prowadziła do tego, że wracał do domu nad ranem naćpany i pijany w trupa. Wiele razy znalazłam go przy kiblu, ledwo przytomnego. W czasie ciągu nie dbał o siebie. Przez dwa tygodnie chodził w tych samych ciuchach. Nie mył się. Nie spałam z nim w jednym łóżku i nigdy do tego wspólnego łóżka już nie wróciłam. Pamiętaj doskonale jak zamknęłam się przed nim w łazience i żeby nie łut szczęścia, dziś miałabym blizny na twarzy. Rozbił szybę tuż nad moją głową.Po kolejnym poniżeniu i pobiciu mnie, o czwartej nad ranem w piżamie i z psem na rękach uciekłam do rodziców. Nie zabrałam właściwie nic. I tu historia powinna się skończyć, ale niestety. Przychodziłam do niego, odwiedzałam go. Można powiedzieć, że nawet się trochę ogarnął, bo zrozumiał, że nie wrócę, jeśli nie przestanie.

Na początku napisałam, że byłam dziewczyną z zasadami. No właśnie, byłam. Bo wtedy zniszczył mnie do tego stopnia, że nie miałam nic. Ani znajomych, bo po entej próbie spotkania się ze mną, odpuszczali. Ani poczucia własnej wartości ani własnego zdania. Byłam wrakiem człowieka, który miał świadomość tego, że jest w bagnie, ale nie potrafi z tego wyjść. Przytyłam, nie dbałam o siebie, a dnie spędzałam w łóżku obżerając się słodyczami. Żebyście mieli świadomość tego, jak bardzo byłam zniszczona... Któregoś razu wybrałam się z mamą na rower. Nie przejechałam nawet dwóch kilometrów, bo nie mogłam oddychać z braku kondycji. Powtarzałam sobie w głowie, że go zostawię, że czas najwyższy. Niestety, trwałam wiernie u jego boku. Na pomoc nie mogłam liczyć. Kiedy pisałam do jego matki, żeby pomogła coś zrobić. Albo przychodziła i wyzywała mnie od najgorszych albo odpisywała czy moja matka też pisze do teściowej, jak ma problem z moim ojcem. Moi rodzice nawet nie chcieli go widzieć. 

Zostaliśmy zaproszeni na chrzciny córeczki mojej koleżanki. Ja jako fotograf, on jako osoba towarzysząca. Napił się do tego stopnia, że rzygał i wszczął burdę. Jak mi było wstyd! Na tej imprezie poznałam też chłopaka, z którym świetnie się bawiłam, kiedy D. poszedł do domu. Szybko znaleźliśmy wspólny język i na drugi dzień zaczęliśmy się spotykać. I dopiero wtedy zaczęło do mnie docierać, że normalne życie tak nie wygląda. Miłość nie polega na maltretowaniu i znęcaniu się nad drugą osobą. Przecież ja też zasługuję na szczęście! Nie miałam odwagi pójść do D. i powiedzieć mu prosto w oczy, że odchodzę. Napisałam wiadomość i wyłączyłam telefon. Przepłakałam cały dzień, ale na drugi Poczułam jakby ktoś uwolnił mnie z więzów, które pętały mnie przez ostatnie 6 lat. Zaświecił dla mnie promyk słońca. Z tamtym chłopakiem nie mamy już kontaktu, ale z całego serca dziękuję mu, że mnie uświadomił. 

D. dopiero po dwóch miesiącach ogarnął się, że mnie już w jego życiu nie ma. Próbował mnie nachodzić, ale ja już wtedy wynajęłam swoje mieszkanko. Próbował straszyć, bałam się, ale szybko dałam mu do zrozumienia, że ja naprawdę nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Odpuścił, a ja zaczęłam się realizować jako fotograf. Pięknie brzmi, prawda? No cóż... Jak już wspominałam byłam wrakiem człowieka. Brakowało niewiele, a stałabym się alkoholiczką. Piłam na umór, do pracy chodziłam na kacu, a po pracy piłam dalej. Jednak któregoś dnia wstałam i pomyślałam sobie: cholera jasna dziewczyno, zrób coś ze sobą! I zrobiłam. Od tamtej pory piję niewiele. Okazyjnie. Nie upijam się w sztok, a po dwóch piwach czuję się na drugi dzień jak zwłoki. 

Poszłam na kurs prawa jazdy. Zdałam je, kupiłam samochód. Odzyskałam stare koleżanki, które bez słowa przytuliły mnie w ramiona i o nic nie pytały. Rodzinę, którą przez niego straciłam, odzyskałam i mamy ze sobą cudowny kontakt. Jestem tu gdzie jestem i tak JESTEM SZCZĘŚLIWA. 

Czy będę teraz prawić morały? Nie. Nie znam złotego środka na wyjście z toksycznego związku. Do tego potrzeba mnóstwa siły i odwagi, a i tak po wszystkim będziemy czuć się jak gówno. Nie mam też odwagi pisać o tym co dobre, a co złe. Sama byłam przez sześć lat głupia, naiwna i nie dość silna, aby to skończyć. Głucha na wszystkie rady i uzależniona. Jedyne co mogę powiedzieć osobom takim jak ja, aby zastanowiły się nad tym czy tak wygląda prawdziwe życie? Czy mimo wszystko nie zasługujemy na szczęście? Na kochającego nas partnera, bez względu na nasze wady? To nie jest tak, że łobuz kocha najbardziej. Jeśli podniósł rękę na Ciebie raz, jeśli wyzwał Cię choć raz... Zrobi to znowu. Osoby takie nie mają szacunku do samego siebie i będą próbować pozbawić Cię go również. Takie osoby nie kochają Ciebie. Siebie też nie. To oni są przestraszeni, że Ty odejdziesz i nie znają innego środka by Cię zatrzymać. I być może wybaczysz wiele razy, tak jak ja, ale nie zapomnisz. Będzie to w Tobie siedzieć i dusić od środka. Na pewno też spędzicie ze sobą miłe chwile, ale wtedy proszę spójrz w niebo i pomyśl czy warto stracić siebie dla tych złudnych chwil? 

Wracając do D... Wiele razy słyszałam od niego i od jego matki, że ćpał przeze mnie. To nie prawda. Okazało się całkiem niedawno, że ćpał długo przed tym jak mnie poznał. W tej chwili nie wiem co się z nim dzieje, czy mu się wiedzie czy leży zaćpany. Nie wiem i nie chcę tego wiedzieć.